Ja echt, de ‘pammetjes’ vliegen me soms om de oren. Vooral de afgelopen weken, tijdens de gesprekken die ik met potentiële coachklanten heb gehad voor een gratis stress-analyse.
De pammetjes
En dan heb ik het over medicatie die eindigt op ‘pam’. Daarbij kan je bijvoorbeeld denken aan Diazepam, Oxazepam of Lorazepam. Allemaal middelen die door een huisarts voorgeschreven kunnen worden om je ontspannen en relaxed te voelen. En natuurlijk, die krijg je niet ‘zomaar’, vaak wanneer je last hebt van angst- en paniekklachten.
Maar als ik iemand dan tijdens zo’n gesprek hoor zeggen, “Nou, ik kijk eerst zelf nog wel even hoe ik beter met stress kan omgaan, dan neem ik voorlopig nog wel even een … pam.” Een van de pammetjes dus. Ja, dan weet ik eigenlijk al dat ik diegene niet zo snel zal terugzien voor een coachtraject.
Je kop in het zand steken
Eigenlijk steek je je kop dan in het zand voor de feitelijke situatie, je wilt die niet zien. Zo van, ‘Als ik er maar niet mee bezig ben (want dat voelt natuurlijk niet fijn), dan is het er ook niet.’ En inderdaad, het is natuurlijk ook retespannend om een coachtraject aan te gaan om daarmee aan jezelf te werken. Maar ik zal je vertellen, als ik toen ooit niet de stap had genomen om aan mezelf te werken, dan stond ik niet waar ik nu sta. Simpelweg omdat mijn leven en mijn ontwikkeling dan ook stil was blijven staan.
En ja, het is natuurlijk ook wel een soort van ’makkelijk’ als zo’n medicijn je rustiger maakt en stress daarmee niet meer zo ernstig aanvoelt. Totdat het pammetje uitgewerkt is natuurlijk, dan komt het in alle hevigheid weer terug. Vandaar ook de kans op een verslavende werking van dit soort medicatie.
Wat nou als je dat niet zou doen?
Maar wat nou als je niet je kop in het zand zou steken? Wat nou als je die angst- en paniekklachten als signaal kunt zien dat je op een of andere manier niet goed met jezelf omgaat? Onderliggend aan deze klachten is namelijk dat je al langere tijd stress in je lichaam hebt opgebouwd. En dus een signaal dat je daar wél iets mee zou moeten doen in plaats van het te negeren of het te blijven onderdrukken met behulp van medicatie.
Ga je hierin niets veranderen, dan blijf je onbewust je lichaam en brein overbelasten. Simpelweg omdat je niet met de onderliggende oorzaak aan de slag gaat.
Naar jezelf durven kijken
Hoe verfrissend was het dan ook dat ik tussen deze gesprekken door over al die pammetjes, een gesprek had met een van mijn coachklanten. Iemand dus die wél naar zichzelf en haar eigen situatie durft te kijken, anders was ze niet samen met mij het coachtraject aangegaan. Tijdens dat gesprek vertelde ze me dat haar hoofd en lijf inmiddels al een stuk rustiger waren geworden en zij me daar heel dankbaar voor was. En dan zitten we nog maar aan het begin van haar traject 😊
De rust in je hoofd en lijf terugvinden
Maar ze vertelde ook dat ze merkte dat ze ook al wat meer de rust had gevonden in zichzelf. Zo merkte ze het heerlijk te vinden om in de natuur te wandelen. Gewoon, in een parkje bij haar in de buurt. Of dat ze daar speciaal een keer voor naar strand ging om een langere wandeling te maken. Zonder dat er zo’n stemmetje in haar hoofd vertelde dat dit toch eigenlijk zonde was van haar tijd. Dat stemmetje dat haar anders vertelde dat ze nog zoveel anderen dingen te doen had.
Nee, die stak af en toe nog wel eens de kop op, vertelde ze, maar die negeerde ze gewoon. Ze gunde zich nu deze tijd voor zichzelf. En ja, dat is toch bijzonder mooi als je dat in zo’n korte periode van het traject al hebt weten te realiseren. Ze eindigde het gesprek dan ook met “Heerlijk die wandelingen in de natuur, het voelt gewoon als een natuurlijk anti-depressivum”. Dus ja, zo kan het ook! 😊
Wil je voortaan mijn blogs automatisch ontvangen?
Meld je dan aan voor de ‘Stress-weg-wijzer’ en ontvang iedere week mijn volgende blog in je mailbox