Ik zie haar zo voor me, dat meisje van 18 in de trein. Wat zenuwachtig kijkt ze om zich heen, want jee, wat is het weer druk in de trein. Haar schooltas houdt ze op haar schoot, het lijkt wel of ze zich daarachter zou willen verstoppen. Maar in ieder geval klaar om ervandoor te gaan als het zou moeten. De trein uit te rennen als de paniek te erg zou toeslaan …
Alleen weet ze dat ze uiteindelijk met die paniek niet zou wegrennen, ze zou blijven zitten. Lijdzaam de paniekaanval uitzitten in de hoop dat ze niet zou flauwvallen. Want stel je toch eens voor dat dat zou gebeuren … ze zou zich rot schamen …
En ja, dat meisje was ik, inmiddels al heel wat jaren geleden dus 😊
Ik schrok me rot
Wat een schrik als zo’n paniekaanval je voor de eerste keer overkomt. En inderdaad, dat was in de trein, vandaar ook al die doemgedachten als ik weer met de trein naar school moest. Het zou tenslotte zo maar weer een keer kunnen gebeuren, daar was ik van overtuigd.
En door al die opgebouwde spanning daarover en het mezelf al levendig voorstellen dat het opnieuw kon gebeuren, was ik met die gedachten zelf een volgende paniekaanval aan het opwekken. Alleen wist ik dat toen nog niet. En áls ik dat al had geweten, hoe doorbreek je dan zoiets? Het voelde voor mij alsof die gedachten helemaal bezit van mij namen en dat ik daar niets tegen kon doen om te laten stoppen. Inmiddels weet ik gelukkig beter, dat kan namelijk echt anders 😊
Angst voor de angst creëren
In mijn vorige blog vertelde ik het al, zo creëer je met je gedachten op een gegeven moment de ‘angst voor de angst’. Want ja, ik kreeg die paniekaanvallen ook op andere plaatsen. Want ook in een supermarkt kon het behoorlijk druk zijn met een ellenlange rij voor de kassa. Of tijdens het uitgaan, dan had ik het gevoel dat iedereen mij aan bekijken was. Al dat soort zaken gingen mij triggeren.
Dingen gaan vermijden
Zo kwam ik op een gegeven moment in een situatie terecht dat je dat soort zaken gaat vermijden. Zo wist ik bijvoorbeeld precies wanneer het wel of niet druk zou zijn in de supermarkt en waar ik wel fijn kon uitgaan en me daar goed voelde en waar niet. Een leuke band in een kleine kroeg was meestal wel oké, maar bij een groot concert zou je mij toch echt niet tegenkomen.
En gelukkig is niet iedere dag zo’n worsteling geweest als in het begin, maar uiteindelijk heeft die periode met z’n ups-and-downs maar liefst 20 jaar geduurd.
Blaas maar in een plastic zakje
In het begin van die periode kreeg ik van de huisarts van die kalmeringspillen. En inderdaad, dat hielp wel iets, maar ik zat als een soort zombie in de trein. Voelde me heel vlak, dus ook wat betreft mijn positieve gevoelens. Van mij hoefde dat niet meer.
Daarna doorverwezen naar een psycholoog. Die legde mij precies uit wat hyperventilatie was en wat dat doet in je lijf. Heel verhelderend weet ik nog, alleen wil je daarna ook de oplossing weten om er vanaf te komen. Die was wat teleurstellend om zo maar te zeggen. Ik mocht in een plastic zakje blazen zei hij, en daarin een tijdje in- en uitademen.
Wat zouden anderen daarvan denken?
Ja, en dat zag ik mijzelf toen echt niet doen in een overvolle trein in de ochtendspits. Dacht hij nou echt dat ik als 18-jarige op zo’n moment, tijdens een paniekaanval, een plastic zakje uit mijn schooltas zou pakken en daarin in- en uit zou ademen? Ook nog eens met het idee dat iedereen mij dan wel heel vreemd zou vinden?
Ik schaamde me namelijk dat ik die ‘rare dingen’ had, ik wilde juist sterk zijn en sterk overkomen. En zo’n plastic zakje, dat was voor mij een teken van zwakte. Hoe goed bedoeld ook, dat advies kan je alleen maar van iemand krijgen die wel uit de boeken heeft geleerd wat hyperventilatie en een angst- en paniekaanval betekent, maar dit zelf nooit heeft meegemaakt.
Eindelijk de juiste hulp gevonden
In al die jaren heb ik nog regelmatig een bepaalde vorm van hulp gezocht, maar niet met het gewenste resultaat. Totdat ik wél de juiste hulp kreeg, of liever gezegd, eindelijk zelf de juiste hulp had gevonden. En ook dat ligt inmiddels al heel wat jaren achter me. Maar uiteindelijk heeft deze achtergrond er wel toe geleid dat ik me heb ontwikkeld als stress en burn-out coach. Want de oorzaak dat er zo ineens een angst- of paniekaanval beslag van je kan nemen, is vrijwel altijd een verhoogd stresslevel. Niet van een paar maanden, maar vaak al van jaren.
Ik kan je die hulp als geen ander bieden
Hoe mooi is het dan dat ik nu mensen kan begeleiden om ervoor te zorgen dat je niet jarenlang, net zoals ik toen, met dit soort klachten hoeft te blijven strugglen? Want dat is echt niet nodig. Natuurlijk heb ik als coach de juiste opleidingen, trainingen en cursussen hiervoor gevolgd, maar daarnaast ben ik ook ervaringsdeskundige.
Ik krijg dan ook regelmatig uitspraken te horen als ‘Jij begrijpt precies waar ik het over heb’ of ‘Inderdaad, dat bedoel ik, zo voelt dat’. Daardoor voel je je gehoord en gezien.
Mijn werk als stress en burn-outcoach past dan ook heel goed in dit plaatje, in mijn verhaal. En daar ben ik heel dankbaar voor 😊
Wil je voortaan mijn blogs automatisch ontvangen?
Meld je dan aan voor de ‘Stress-weg-wijzer’ en ontvang iedere week mijn volgende blog in je mailbox