“Wat vind je van dat schilderij dat boven de tv hangt?” vraagt mijn vader aan mijn moeder. “Ik vind ‘m eigenlijk helemaal niet mooi”, zegt ze, “maar ja, ik heb ‘m van Miriam gekregen …”. En dan volgt hier met elkaar een discussie over.
Omgaan met de situatie
Sinds een maand of drie zit mijn moeder in een verzorgingstehuis. Mijn vader was 24/7 mantelzorger en het ging gewoon niet meer. Ze heeft vrij veel lichamelijke klachten en sinds een paar jaar ook een lichte vorm van dementie. Ik noem het meer ‘vergeetachtigheid’, maar goed, ik weet natuurlijk dat het iets meer is dan dat.
Tijdens het stellen van deze vraag zaten mijn ouders in de woonkamer van het verzorgingstehuis. Boven de tv hangt een groot schilderij van Marilyn Monroe, en nee, die heb ik niet aan mijn moeder gegeven 😊
Maar waar het hier om gaat is dat mijn vader nog steeds zo’n opmerking van mijn moeder niet kan accepteren. Gewoon omdat het niet klopt. Ik heb zelf met dit soort ‘onwaarheden’ geen enkele moeite. Ik weet dan ook dat ze het de volgende dag alweer vergeten is.
En sommige opmerkingen zijn ook wel komisch. Toen ik haar een tijdje geleden terugbracht naar het verzorgingstehuis na de verjaardag van mijn vader, zei ze dat ze haar mobiel kwijt was. Ze kon ‘m nergens meer vinden. Met de vraag dat wanneer ik ‘m vond, of ik deze dan even langs wilde brengen. “Tuurlijk mam” zei ik en in mezelf moest ik even lachen. Ze heeft namelijk nog nooit in haar leven een mobiel gehad.
Accepteren van zaken waar je geen invloed op hebt
Maar goed, wat die opmerkingen betreft, ik begrijp dat het als partner van iemand met dementie moeilijk te accepteren kan zijn als je dit soort dingen hoort. Alleen wanneer je bepaalde zaken niet kunt accepteren waar je verder geen invloed op hebt, dan maak je het jezelf wel erg moeilijk.
Je brein vindt daar namelijk van alles van en blijft dan ook op volle toeren doordraaien. Zo was mijn vader nog steeds een beetje boos over het voorval toen hij mij dit een paar dagen daarna vertelde. En ja, dan weet ik al wat er die dagen daarvoor allemaal door z’n hoofd is gegaan.
Accepteren van je eigen situatie
Zo kom ik dit ook regelmatig tegen bij mijn coachklanten, degenen die net zijn uitgevallen met een burn-out of overspannenheid. Het accepteren dat de dingen niet meer gaan zoals je zou willen, dat je niet meer aan het werk kunt omdat het niet meer lukt, dat je geen energie meer hebt om iets te doen, dat je vaak emotioneel bent, ja, dat is natuurlijk niet zoals je wilt zijn en je wilt voelen. Dus vindt er een soort ‘gevecht’ plaats om bv. toch iets te doen terwijl je lichaam uitgeput is, om overdag toch niet te gaan slapen ook al vertelt je lichaam dat die daar wel behoefte aan heeft of blijf je je sportlessen volgen terwijl je merkt daarna total-loss te zijn.
Acceptatie geeft rust
Zodra je kunt accepteren dat het ‘is zoals het is’, kan er een soort rust naar boven komen. Noem het maar een berusting in de situatie. En in het geval van een burn-out is die situatie natuurlijk niet uitzichtloos, het blijft niet eeuwig zo, mits je je natuurlijk op een goede manier laat begeleiden. Want natuurlijk gaat zo’n proces met vallen en opstaan.
Zo kan het bijvoorbeeld voorkomen dat je op zo’n moment juíst pas gaat voelen hoe moe je eigenlijk bent. En misschien is dat wel het gevoel waar je tegen gevochten hebt, dat je daarom de signalen van je lichaam genegeerd hebt en bent blijven doorgaan.
Daarna kan je verder
Maar hoe mooi is het dan dat je langzamerhand weer leert om naar je lichaam te luisteren, te voelen wat je nodig hebt in plaats van op een soort automatische piloot verder te gaan.
En dat alles gaat plaatsvinden nadat je jouw situatie hebt kunnen accepteren, dat het is zoals het is. Dan kan het echte herstel gaan plaatsvinden en ligt er een hele mooie stip voor jou aan de horizon waar ik je bij kan begeleiden om daar in stapjes te komen.
Wil je meer tips ontvangen voor een lekker ontspannen leven?
Meld je dan aan voor de ‘Stress-weg-wijzer’ en ontvang deze voortaan in je mailbox